Iedere seconde is een nieuwe seconde, eentje die nog nooit geweest is. Een gloednieuwe seconde nog wel, alles is mogelijk.
Maar nu eerst even over dat stapelen, een bekend concept dat je hoort te wissen en vermoedelijk nooit geleerd hebt te doen. Je hele omgeving doet eraan mee, aan dat stapelen. Het verpest jouw leven -en al helemaal je liefdesleven- en dat van bijkant de ganse mensheid.
Wanneer je stapelt, dan tel je op, vaak zonder dat je het je bewust bent. Je haalt terug, je blijft je herinneren hoe het zo’n 3000 keer geleden ook al voelde. Je blijft dat onthouden. Even later weet je al bij voorbaat hoe iets gaat uitpakken, hoe iets wel of niet gaan bevallen. Je stapelt je wezenloos. Stapels lijken een gevolg te zijn van het voorgaande, ze gaan bijna hun eigen gang. Dat valt je op, maar je laat het gaan. Hoort zo, denk je. Toch?
Je stapelt boeken, houtblokjes, papier, luciferdoosjes, koffiecupjes, plakjes kaas, kortingen en aanbiedingen, lege plekjes in de la voor liefdesbrieven, foto’s van een bepaald type vrouw in je hoofd. Je zegt hardop dat je op een bepaalde type vrouw valt, zelfs als je nog nooit fysiek op een vrouw gelegen hebt. Ook dit is een stapeling, van innerlijke aannames over ‘de click’.
Je stapelt natuurlijk ook bekeuringen, boetes, onderbroeken, verhuisdozen, rommel, geld op de bank, dromen over buurmeisjes, liedjes, virussen, mondkapjes, extra lades om alles in te bewaren ….
Sommige stapels zijn heerlijk, gaan we van dansen, andere dreigen ons te bedelven, de adem te benemen, brengen ons tot grote wanhoop. Denk maar aan stapels dossiers van een advocaat of van een psychiater.
Niet alle stapels zijn zomaar behulpzaam. Kijk maar naar de NEE’s op een rijtje waar je zo graag JA had gekregen. En dan de onvermijdelijke teleurstellingen op de koop toe. Om stapelgek van te worden.
Je kunt ook niet-fysieke dingen stapelen, bijv. succes, wendingen, verslavingen, ervaringen, 7-sloten-tegelijk, afwijzingen, fouten, mislukkingen, trauma’s, meestal best zware zaken.
En je kunt stapelen van energieën tot kunst verheffen zonder het zelf door te hebben. Denk maar aan altijd dezelfde humor, het altijd vrolijk zijn al ga je bijna dood, nadat je weer met een witz bent weggekomen van opdringerige vragen over je single leven. Smart. Er verandert echter niets.
Meestal betreft een stapeling een overload aan ervaringen en hangen er behoorlijke vervloekingen aan vast als je weer alleen bent. Tot de voordeur blijf je smilen, maar binnen ga je los, uiteindelijk tegen jezelf vloekend. Het hele clubje vervloekingen tegelijk oproepen toont heftige emoties op, tot jankens aan toe, vooral over je onkunde het lege sekslevn te veranderen. Vaak blijven vervloekingen bijna het hele leven aanwezig, op de achtergrond. Maar ze komen helaas ineens geclusterd bovendrijven wanneer iemand iets lulligs over of tegen je zegt.
Zeg dat je een erg leuke vrouw ziet op feestje, een vergadering, op de markt. Jullie kijken elkaar aan, zij gimlacht. Je hart maakt even een sprongetje, maar je verstrakt, verstijft precies op het moment dat ze een paar seconden wegkijkt.
Je draait je om, en voor zij ook maar een move zou kunnen maken, ben je al vertrokken. Op weg naar huis, je veilige haven. Stel je voor dat je succes zou hebben met een vervolgreactie en dat ze …. Brrrr, niet aan denken dat je voor schut zou gaan met je onervarenheid, je ongezellige slaapkamer, de wc die niet bepaald fris ruikt. Je vertelt dit korte verhaaltje aan niemand, houdt het achterwege, want je zou alsnog vreselijk voor gek staan. Toch?
Helaas wist je niet dat een vrouw over het algemeen wegkijkt na enkele seconden omdat ze even in zichzelf keert, even invoelt. Daarna kijkt ze of jij nog kijkt. Deze beweging ‘moet’ ze even gemaakt hebben, het is ook een soort verlegenheid of gewoon eigen aan vrouwen. Dubbele pech voor jullie beiden. Zij snapt niets van die aanvankelijk leuke blik van je. Hè, toch wel vervelend, merkt ze.
Ze doet ook nog allerlei aannames over jou. Van mooi tot lelijk ga je door haar gedachten, eventjes en dan vergeet ze jou en je glimlach. Je zult wel bezet zijn, of een domkont, of niet op vrouwen vallen. Zij weet van geen onervarenheid af. Ze voelt zich niet gezien. Jammer, jammer, jammer. Zonde. Eeeeeeuwig zonde ….
Misschien heeft de omgeving iets opgemerkt en vindt die er ook iets van. Er zal wel ‘van alles’ aan de hand zijn met je, vooral ‘iets mis’. En men vergeet het weer. Niemand gaat je helpen, want je vraagt daar niet om. Je lost je eenzaamheid liever in je eentje op. Toch?
Maar …. Wat vind jij eigenlijk van je houding, je gedrag, je omdraaien? Wat gaat er door jou heen? Hou je jezelf ijzig afzijdig en wacht je liever tot je liefje zomaar plots in je schoot valt? Of ga je je misschien toch maar inschrijven bij zo’n buitenlands bureau nadat je ‘shit’ zegt …
En dan komen er langzaam maar zeker tritsen scheldwoorden in je op. Gestaag worden ze gemener, het lijken wel zweepslagen met brandnetels op je blote voetzolen. Maar ze kastijden ook je ziel, zodat je ze lekker lang zullen voelen schrijnen. ‘Ik ben een nietsnut’ is nog zacht en best aardig, maar ‘ik ben een klootzak, een loser’, is dat niet gemener? ‘Er is toch niemand die mij wil’ ligt vlak naast ‘Ik ben de liefde niet waard’. En dan laat je waarschijnlijk alle 30 minpunten die je hebt verzameld de revue passeren? Ja, hè, als een kleverige kluwen onhebbelijkheden van je floepen ze naar boven. En floep, daar duw je ze weer onder het maaiveld.
Nou hebben die krengen de gewoonte om op jou te blijven wachten tot er zich weer zo’n moment van spantaan enthousiasme voordoet met een leuke lieverd. Die volgende keer draai je je mogelijk nog rapper om, slimmer. En word jij weer een portie ongelukkiger.
Ja, je bent in de tussentijd goed getraind. Getraind in niet serieus nemen van je gevoelens, jezelf overladen met fout-zijn, met heel wat negativiteit. Zodanig veel dat geen vrouw meer naar je wil lachen of haar armen om je hals slaan. Zij merkt van verre op dat ze bij jou uit de buurt moeten blijven. Op z’n hoogst wil ze een nonseksuele vriendschap met je aangaan.
Of je trekt een reddende engel aan. Wel eens gehoord van het drama van de reddende engel? In ‘t kort: na jou gered te hebben, heeft ze weer tijd voor een ander die hulp behoeft, terwijl jij denkt dat ze van e houdt. Een beruchte valkuil voor redders en slachtoffers. Ooit al eens overkomen?
De cirkel is zo wel driemaal rond. De bal ook…. (zucht je mee?).
Mijn dringende vraag
‘Is het allemaal waar wat je over je zelf zegt in die altijd aanwezige, neerbuigende en vooral geheime monoloog?’
Ik denk van niet. En dat wil je wel beamen, denk ik.
Daarna mag je jezelf leren accepteren, precies zoals je bent. En jezelf vergeven voor alle, hoogopgestapelde, foutmakerijen.
Dus niet meer ‘’Zie je wel denken’’, ‘’Ze moeten me niet, ik kan niks met vrouwen, ze kijken niet eens naar me!’’ ‘’Ben ik de liefde wel waard?’’ ‘’Als ze me kenden, met mijn verhaal, zouden ze me toch zo laten vallen’’. “Beter toch nog even wachten, vandaag is het niet de bedoeling”, “Ik ben alleen goed genoeg als eeuwige vriend”.
Nee, begin eerst met jezelf weg te houden bij je onromantische-stapel-neigingen. Ik stel zelfs voor om het helemaal niet meer doen, dat stapelen van stapels, op elk gebied. Met niemand. Nooit. Nada.
Er zijn gelukkig heel wat andere gedachtes en woorden om uit te putten, positieve, eerlijkere. Alleen al omdat iedere seconde een nieuwe seconde is, eentje die nog nooit geweest is. Gloednieuw, alles kan.
Je zou aan omkeringen kunnen gaan doen, omkeringen met een vleugje extra, met moed. Zo bijvoorbeeld:
“Hé, zij ziet mij niet, dat is jammer, vooral voor haar.”
“Ook al lijkt ze me niet op te merken, ik ga nu op haar af”.
“Ik ga met alle angst die in mij is toch kennismaken. Hoi, ik ben Jan, ‘t lijkt me fijn om met jou kennis te maken.